Een vorige keer heb ik wat verteld over mijn eerste keren kolven op het werk. Maar er komen ook vast eens momenten dat je niet op je vaste plek op je werk kunt kolven. Bijvoorbeeld omdat je moet reizen voor je werk, een cursusdag hebt of misschien ga je wel een dagje winkelen met een vriendin of een avondje uit met je partner. En als dit wat langer duurt dan een paar uur dan ontkom je er niet aan om toch tussendoor een keer te kolven, zeker in het begin niet als je misschien nog maar 3 of 4 uur tussen de voedingen zit.Raak gewoon helemaal niets aan!
Zelf heb ik dit ook een aantal keren bij de hand gehad. Soms moest een naar vergaderingen in een andere plaats, soms had ik een cursusdag. Al met al heb ik heel wat keertje op toiletten onderweg gekolfd. Niet ideaal natuurlijk, maar soms zag ik gewoon geen andere oplossing. Op zich kun je dit toch nog wel aardig hygiënisch doen. Eerst was je je handen en je zorgt ervoor dat je daarna niets meer aanraakt (gebruik een handdoekje of stuk toiletpapier). Ga zitten op de brildeksel of indien deze ontbreekt de bril zelf met je broek aan (die kun je thuis toch direct in de was gooien). Zet je kolftas op je schoot (als een soort van tafeltje) en voilà. Een ander probleem is dan natuurlijk het koelen van de melk. In kolftassen zit altijd wel enige isolatie. Als je een paar goede koelelementen (bv. uit een gewone koeltas, overal te koop voor een paar euro) erbij doet, dan kun je best wat uurtjes vooruit. Ik zou deze melk dan wel binnen een paar dagen gebruiken en deze absoluut niet het maximale van een week bewaren. Ook kun je bijna overal wel vragen of er ergens een koelkastje is waar je iets in mag zetten (of laten zetten). Ben je veel onderweg met de auto dan kun je natuurlijk altijd een rustig plekje zoeken en een beetje onopvallend kolven, dat is meestal ook wel te doen.
Kolven tijdens afdelingsuitje op boerderij
Een grappige voorval had ik tijdens een afdelingsuitje. We gingen onder andere naar een boerderij om een soort survivaltocht te doen met allerlei opdrachten en daarna bleven we eten op de boerderij. Ik had van te voren gevraagd of er een mogelijkheid was om ergens te kolven en dat was geen enkel probleem. Na het eerste deel van de survivaltocht was het tijd voor de lunch en dus ook tijd om te kolven. Ik vroeg aan iemand van de organisatie (de boerin) waar ik zou kunnen kolven. Ik liep achter haar aan de gang op waar ook de deur naar het toilet was en mocht in hun woonkamer kolven. Harstikke aardig natuurlijk, maar ik had toch ook het gevoel dat hier iedereen zomaar binnen zou komen lopen. Zij verzekerde me dat dat niet het geval was en liet me alleen. Er waren ongeveer 4 ramen aan twee kanten die uitkeken op een landweggetje en het erf. Ik ging in een luie stoel zitten met mijn rug half naar de deur half naar de ramen. Af en toe hoorde ik een collega naar toilet gaan en steeds was ik toch half bang dat iemand per ongeluk de verkeerde deur zou nemen en zou binnenkomen. Op het landweggetje was steeds niemand te zien, dus draaide ik me toch steeds iets verder van de deur af en richting ramen. Toen kwam een vrouw die meehielp met de survivaltoch binnen om te vragen met welk programma-onderdeel ik straks mee wilde doen. Gelukkig zat ik dus inmiddels wel met mijn rug naar haar toe. Dat was dus toch een goede keuze dacht ik nog bij mezelf. Na antwoord te hebben gegeven draai ik mijn hoofd weer terug en laat ik mijn ogen langs de ramen glijden waar net de postbode langs loopt en toevallig naar binnen kijkt. Tja, dan krijg ik toch wel even een rood hoofd. (Ik weet niet of de postbode iets door had). Maar goed, liever een postbode die ik nooit meer zie dan een collega waarmee ik dagelijks werk. En ik kan er ook wel om lachen hoor, zelfs op dat moment. Een unieke situatie om nooit meer te vergeten, denk ik dan bij mezelf.
